Το 1987, το Nike Air δεν ήταν μια νέα πρόταση. Οι δρομείς είχαν ήδη εξοικειωθεί με τα οφέλη της αντικραδασμικής προστασίας που προσέφερε, αφού η τεχνολογία αυτή είχε κάνει την πρώτη της εμφάνιση στο Nike Tailwind το 1978. Ωστόσο, η διάσημη τεχνολογία έφερε την επανάσταση, από τη στιγμή που η αντικραδασμική προστασία Nike Air ξεπέρασε το επίπεδο της αίσθησης.
Το μεγάλο βήμα έγινε όταν ο designer της Nike, Tinker Hatfield, άρχισε να οραματίζεται τη μορφή που θα μπορούσε να πάρει το Nike Air. Το πρώτο Air Max, αποτέλεσε την αρχή μια μεγάλης οικογένειας που θα άλλαζε για πάντα την έννοια των sneakers.
Όμως, η ιστορία της ορατής αερόσολας δεν ξεκινά με το σχέδιο του Hatfield. Ξεκινά όταν ο David Forland, Nike’s Director of Cushioning Innovation, εντάχθηκε στην ομάδα το 1985. Ο Forland είναι παγκοσμίως ο κατ’ εξοχήν ειδικός στον τομέα της ορατής αερόσολας. Τα τελευταία 30 χρόνια το έργο του έχει εξελίξει την τεχνολογία σε τέτοιο βαθμό που δύσκολα μπορεί κανείς να διανοηθεί. Είναι, επίσης, ο πρώτος που θα παραδεχθεί ότι στο δρόμο προς τη δημιουργία αυτού που σήμερα ονομάζουμε Air Max, προέκυψαν πολλά εμπόδια.
Εξ’ αρχής, ο σχεδιασμός επικεντρώθηκε στην ορατή αερόσολα. Ο Forland, ο οποίος εξακολουθεί να κατασκευάζει με το χέρι πρωτότυπα με εγκλωβισμένο αέρα, ήρθε αντιμέτωπος με μια κρίσιμη στιγμή στην ιστορία της ορατής αερόσολας.
«Ήταν μια συγκεκριμένη στιγμή που άναψε το δικό μου φωτεινό λαμπάκι και σκέφτηκα πως ναι, θα μπορούσα να το κάνω. Κατασκεύασα ένα νέο πρωτότυπο επιτόπου», σημειώνει ο Forland.
Το πρώτο πρωτότυπο που έκανε ορατή την τεχνολογίας Nike Air ήταν γεγονός και το Nike Air Max 1 αποτέλεσε το πρώτο sneaker που την ενσωμάτωσε. Πριν από αυτή την ενσωμάτωση, οι αερόσολες γίνονταν λεπτότερες και όχι μεγαλύτερες.
«Οι αερόσολες γίνονταν ολοένα και λεπτότερες με σκοπό να διευκολυνθεί η διαδικασίας κατασκευής», υπενθυμίζει ο Forland. «Θέλαμε να ενισχύσουμε τη σόλα με περισσότερο αέρα, για να πετύχουμε μια έντονη αίσθηση αντικραδασμικής προστασίας κάτω από το πόδι.»
Αν δείτε την ιστορία του Air Max, κυρίως από το ’87 μέχρι το ’93, ένα από τα βασικά στοιχεία που διαχώριζε το κάθε μοντέλο ήταν ότι κάθε μοντέλο είχε μεγαλύτερο όγκο αέρα από το προηγούμενο και αντίθετα μικρότερη ποσότητα αφρού. Ο αφρός αποσυντίθεται – δεν συμβαίνει το ίδιο με τον αέρα», τονίζει ο Forland.
Τον καιρό που προσπαθούσαμε να αυξήσουμε τον όγκο του αέρα, γεννήθηκε μια σκέψη: η κατάργηση του αφρού μεταξύ της εξωτερικής σόλας και της αερόσολας θα μπορούσε να δημιουργήσει χώρο στον οποίο η αερόσολα θα μπορούσε να καταλαμβάνει μεγαλύτερο όγκο. Έτσι προέκυψε το Air Max 180, το πρώτο sneaker με ορατή αερόσολα εύρους 180 μοιρών. Και δεν ήταν καθόλου εύκολο για τον Forland.
«Ήταν πιο εύκολο να το λες παρά να το κάνεις. Το Air Max 180 ήταν ένα από τα πιο δύσκολα Air Max sneakers που δημιουργήσαμε ποτέ», θυμάται ο Forland.
Μέχρι τη στιγμή εκείνη, το Air Max 1, το Air Max 180 και το Air Max 90 είχαν όλα αερόσολες στο μπροστινό μέρος. Όμως ήταν πλήρως εγκλωβισμένες και δεν ήταν ορατές. Ενώ η αναζήτηση ενός sneaker χωρίς καθόλου αφρό συνεχιζόταν, έγινε μια μεγαλειώδης ανακάλυψη. Εμφανίστηκε με τη μορφή μιας νέας μεθόδου κατασκευής αερόσολας. Αυτή η μέθοδος, που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στο Air Max 93, επέτρεψε τη δημιουργία τρισδιάστατων αερόσολων που δεν εξαρτιόνταν από την πίεση του αέρα. Αυτό σήμαινε ότι θα μπορούσαν να κατασκευαστούν αερόσολες ώστε να προσαρμόζονται στην καμπύλη του μπροστινού μέρους του παπουτσιού. Αξιοποιώντας την καινοτομία, το Air Max 95 ήταν η πρώτη υλοποίηση της ορατής αερόσολας στο μπροστινό μέρος.
Μετά από πολλές προσπάθειες στον τομέα κατασκευής, ανάπτυξης και σχεδιασμού, το 1997, «σπάσαμε τον κώδικα» για την αερόσολα πλήρους μήκους. Πολλά πρωτότυπα και λίγο αργότερα, ένα τρένο υψηλής ταχύτητας έφεραν στο φως το Air Max 97.
Αφού επιτύχαμε τη δημιουργία της αερόσολας πλήρους μήκους, οι ιδέες σχετικά με τον αέρα ήταν ατελείωτες. Η Nike άρχισε να επικεντρώνεται σε άλλες μορφές αντικραδασμικής προστασίας, μία εκ των οποίων ήταν το Tuned Air. Αυτό το καινοτόμο παιχνίδι στον τομέα αντικραδασμικής προστασίας εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο 1999 Air Max Plus και αποτέλεσε την αρχή μιας ιδέας που σύντομα θα έπαιρνε τη μορφή του Nike Shox.
Επόμενο βήμα προς την επανάσταση ήταν το Air Max 360, το 2006. Ήταν το sneaker που κατάφερε να πετύχει το στόχο της πλήρους κατάργησης του αφρού κατά τη σχεδιαστική διαδικασία. Για να δημιουργήσει το Air Max 360, η ομάδα του Forland χρησιμοποίησε την τεχνολογία Caged Air αντί του αφρού, καταφέρνοντας επιτέλους να δημιουργήσει ένα sneaker χωρίς αφρό, 20 χρόνια μετά την έναρξη του προγράμματος.
Ακόμα και όταν η χρήση του αέρα επιτεύχθηκε, το Air Max δεν σταμάτησε να εξελίσσεται ποτέ. Η Nike είχε κάνει το όνειρο της πραγματικό, αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει να αναζητά συνεχώς νέους τρόπους βελτίωσης. Η σχεδιαστική ομάδα του Forland εστίασε το ενδιαφέρον της από την κατάργηση του αφρού στην ενίσχυση της ευκαμψίας. Με τη χρήση μιας σωληνοειδούς κατασκευής, σχεδιάστηκαν βαθιές εύκαμπτες αυλακώσεις στις αερόσολες του Air Max 2015. Έτσι δημιουργήθηκε η πιο εύκαμπτη μέχρι σήμερα αντικραδασμική σόλα Max Air.
Το μεγάλο αυτό ταξίδι, έμαθε στον Forland ότι η καινοτομία συνοδεύεται πάντα από το ρίσκο.
«Θυμάμαι την πρώτη αερόσολα που διαμορφώθηκε με εμφύσηση. Εργαστήκαμε τόσο σκληρά για αυτό και δεν είχαμε ιδέα αν ο κόσμος θα το αγαπήσει», σημειώνει ο Forland. «Θυμάμαι ότι ήμουν στο αεροδρόμιο όταν περίπου κυκλοφόρησε το πρώτο Air Max sneaker. Μιλούσα στο τηλέφωνο με έναν τεχνικό από το εργαστήριο, όταν πέρασε κάποιος που φορούσε ένα ζευγάρι. Τον κοιτούσα από τον τηλεφωνικό θάλαμο και είπα ‘Κάποιος τα αγόρασε. Τα βλέπω να ανεβοκατεβαίνουν.’ Μεγάλο το ρίσκο. Μεγαλύτερη η ανταμοιβή. Για το Air Max, η πορεία είναι μόνο ανοδική.»