Δυστυχώς, ακόμα δεν έχουν ξεπεραστεί. Το εργασιακό dress code, τα “κατάλληλα” ρούχα δηλαδή που πρέπει κάποιος να φορέσει στο χώρο εργασίας του, αφορά και τα δύο φύλα, τις περισσότερες φορές ωστόσο επιβάλλεται στις γυναίκες με δύο αντιθετικές πτυχές: Είτε θα πρέπει να είναι πιο “προκλητικό” για να ταιριάζει στο κλίμα του χώρου εργασίας -όπως σε ένα μπαρ- είτε θα πρέπει να είναι πιο “συντηρητικό” για να μην προκαλέσει τους υπόλοιπους συναδέλφους. Γιατί όπως όλοι ξέρουμε το ντύσιμο είναι εκείνο που προκαλεί την παρενόχληση κι όχι το ίδιο το άτομο που παρενοχλεί *insert sarcasm here*. Συγχρόνως, σε πολλούς χώρους εργασίας, οι γυναίκες υποχρεούνται να φορούν τακούνια, χωρίς κανέναν απολύτως ουσιαστικό λόγο.
Μέσα στο 2016, πάνω από 100.000 άτομα υπέγραψαν εντός δύο ημερών μια αίτηση που ζητά την απαγόρευση του dress code που επιβάλλει στις γυναίκες να φοράνε τακούνια στον εργασιακό τους χώρο. Το petition ξεκίνησε από την 27χρονη Nicola Thorp, η οποία δέχθηκε απειλή από την προϊσταμένη της, ότι εάν δεν φορέσει τακούνια στη δουλειά της θα αναγκαστούν να την απολύσουν.
H Nicola Thorp που επεσήμανε την φυλετική διάκριση στο εργασιακό dress code.
Η Thorp όταν ξεκίνησε να δουλεύει στην εταιρεία PwC ως ρεσεψιονίστ, είχε ενημερωθεί ότι υποχρεούται να φοράει τακούνια 5 έως 10 εκατοστών καθημερινά. Δεδομένου ότι θα στεκόταν επί 9 ώρες όρθια, αρνήθηκε και πήγε στην εταιρεία φορώντας flat παπούτσια. “Μου είπαν ότι είτε θα πρέπει να αγοράσω τακούνια, είτε θα πάω σπίτι μου. Όταν αρνήθηκα κι επισήμανα την φυλετική διάκριση, γέλασαν μαζί μου. Επίσης, μου είχαν πει ότι μπορώ να φοράω παντελόνια, αλλά οι πελάτες προτιμούν να βλέπουν τις ρεσεψιονίστ με φούστες“ δήλωσε η Thorp. Σαν να μην ήταν αρκετές οι απαιτήσεις τους, της επέβαλλαν να φοράει μακιγιάζ που ταιριάζει σε μια συγκεκριμένη παλέτα “με αποδεκτές αποχρώσεις“.
Ως αποτέλεσμα της αίτησης και της τεράστιας απήχησης που είχε, η εταιρεία ανακοίνωσε ότι “όλες οι γυναίκες υπάλληλοι μπορούν να φορούν flat παπούτσια εάν το επιθυμούν“.
Τα τακούνια, όπως και κάθε άλλο είδος “κατάλληλης ένδυσης” δε συμβάλλουν στο ελάχιστο στην απόδοση της εκάστοτε υπαλλήλου, ούτε καθορίζουν την ευφυΐα της. Τέτοιου είδους dress codes βασίζονται απλώς στην παλιομοδίτικη στερεοτυπική εκδοχή του “πώς πρέπει να ντύνεται μια γυναίκα”. Όμως γιατί πρέπει να εκφράζει μια γυναίκα την θηλυκότητά της στον εργασιακό της χώρο ή να την καταπιέζει φορώντας “σεμνά” ρούχα; Το εργασιακό περιβάλλον πρέπει να είναι ένας υγιής αντικατοπτρισμός του κοινωνικού περιβάλλοντος κι όχι η διαιώνιση σεξιστικών πρακτικών.